XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
(...) berriz ere idazkuntza konprometatu bihurtzen da, hemen idazlea mugaturik aurkitzen da gizartearen egoera erreala dela medio, ez iraganetiko jarauntsitako konbentzionalismo hutsengatik.
Barthesek bereziki azpimarratzen ditu funtsezko eginkizuna duten bi prozedura:
Bi konbentzioek literaturaren izaera fikziozkoa erakusten dute.
Prozedura hori naturaltasun handienaz bizi izaten
Flaubert izan zen gertakari horren kontzientzia hartzen eta manipulatzen lehena.
Haren idatziak hitz-joko zail batez artikulaturik daude.
Funtzio hori berori burutzen du nobelako hirugarren pertsonak (bera);
Nia idazkuntzan sartzeak ezbaian jartzen du idazkuntza, Prousten obraren kasuan bezala; Barthes bi pertsonen konbinazio bat egitera iritsiko da: Roland Barthes,
Idazkuntzak, aho-hitza sartu eta literaturako mekanismo formalekin (
2. Lengoaiaren kontzientziak bigarren ahalbide bat sortzen du: haren desintegrazioa.
Hitz poetikoa orain isiltasunean ezkutatzen da eta literaturaren heriotza kantatzea besterik ezin du egin.
Mallarmé-ren kasu enblematikoa da, (...)